Maandag 6 mei 2024

 

Cateratico

 

Historisch en filosofisch verhaal

 

Mijn echte naam is Christian Diez Axnick Matilla Villar Dominguez ... en in mijn verre familie, aan de kant van mijn grootmoeder, staan namen als Schadeck, Hermann, Gotlieb. Ik heb hele oude Spaanse, Duitse, Tsjechische, Oekraïense voorouders.

 

Mijn familie aan de Spaanse kant is compacter. Ongeveer veertig jaar geleden hadden we vrienden, uit Toro zoals wij, maar vooral uit Galicië, Dominguez de la Torre. Ze waren verhuisd naar een appartement in Sevran, vlakbij Aulnay.

 

Ze waren “ Galleguitos ”, zoals ze in het Spaans worden genoemd. Mijn familie kende een ander gezin, ook uit Galicië. Allen stierven destijds bij een tragisch en vreselijk auto-ongeluk, niet ver van Toro.

 

De Dominguez de la Torre waren zeer geweldige muzikanten van Europees kaliber. De vader, zijn vrouw, twee tweelingen en Téré, hun zus. In hun groep was er een drummer, een Fransman en een Fransman, een zeer goede zanger, zoals Téré. Ze zongen rock'n roll en variatie, onderbroken door enkele liedjes uit het Galicische repertoire. Ten tijde van de titels van de groep « Il était une fois par voorbeeld ». Ik had de gelegenheid om Joëlle, de zangeres van deze groep, een paar jaar voor haar zelfmoord in het ziekenhuis in Gonesse te zien. Ik had haar op de eerste hulp gezien. Ze was een geweldige dame en een geweldige Franse kunstenaar, van Deense afkomst geloof ik. Haar echte naam was Mogensen.

 

 

Anders was het echt een hele grote band, de drummer zong rock in opening, titels van Eddy Mitchel. Ze hadden twee geweldige elektronische orgels, een wiskunde- en muziekleraar die ze begeleidde bij concerten, allerlei instrumenten, waaronder twee acordéons, en vooral de meisjes hadden hele mooie stemmen.

 

Mevrouw Dominguez had vaste ideeën, ze had haar man, die ons chicha's had laten proeven, en Fermin, een Galicische en vriendelijke oude man. Ze leed. Ze zei dat ze het niet verdiende om twee begaafde tweelingzonen te hebben. En toen haar man stierf, verzette ze zich niet, ze wierp zich vanaf de 7e verdieping van de toren waar het gezin woonde. Daar was echt moed voor nodig. Ze deed het in een opwelling.

 

Zo eindigde het epos van een van de grootste groepen Franse variëteiten en rock'n roll, maar met Galicische oorsprong. Ik had ze gezien met mijn vader, mijn broers, mijn moeder en vrienden. Ze zongen rock, rockabily, Franse variëteit, liedjes als « Santa Lucia » of « Te canto a Galicia ».

 

Alsof ik een verre Spaanse oorsprong heb, waar we een Dominguez vinden, stonden ze echt aan de top van hun kunst en variëteiten in brede zin. Zingen is een priesterschap, een doel op zich, en het waren echt geweldige artiesten en muzikanten.

 

Ik begon ook een groep met de vrienden die met ons meegingen om ze in concert te zien. Maar het duurde niet lang.

 

In Spanje worden de « Catédraticos » het leeuwendeel met betrekking tot de geestelijkheid gesneden. Onder het Franco-regime woonde de katholieke kerk samen. De geestelijkheid was erg goed opgeleid. Anders sloot Franco zich ook aan bij de leken, joden, moslims, protestanten. Hij was de beste bondgenoot, dus hij duurde langer dan de anderen.

 

Republikeinse ideeën of werden in diskrediet gebracht, hetzij omdat ze demagogisch waren, hetzij omdat ze utopisch waren. Maar afgezien van het socialisme had de republiek ook haar gloriedagen, maar ze kon de macht niet overnemen en behouden in een conservatief en traditionalistisch Spanje.

 

Mijn vader was nogal een democraat, hij was ook een van de grootste schilder- en lakdecorateurs van de vorige eeuw.

 

Tegenwoordig is vrijheid totaal, vrijheidsgraden zijn om allerlei redenen belangrijker geworden.

 

Russische agressie zet vraagtekens bij de Europese cohesie, zet vraagtekens bij de nationale belangen en verzwakt de vrede als geheel. Opnieuw wordt Oekraïne opgeofferd, belasterd, beschuldigd, belasterd terwijl zoveel Oekraïners in 39-45 werden gedeporteerd.

 

De Russen bliezen de laatste sloten op die voor vrede zorgden. Tegenwoordig worden Russische soldaten betaald om het Oekraïens te breken, ze worden aangemoedigd.

 

Hier hebben velen geleerd de kerk en haar leer, catechese, kardinale deugden te omzeilen. Politieke leiders hebben mensen tot oorlog gedreven. Het is een catastrofe en een horror.

 

Ik houd een socialistische gevoeligheid, omdat de ideeën van rechts in een impasse zitten. Een wereld, kunstmatig, gemaakt van overbieden en demagogie, vertraagt nu de mars naar vrede.

 

De dood van mijn broer David in 1998-1999, net voor het millennium, nam me zeker weg van politieke avonturen. We leven zoals mijn vader altijd zei “ in de vallei van de dood ”. De storm had alles verpest, de daken, alles. De workshop ging kapot. Het dak is volledig afgescheurd.

 

Vandaag investeren zou veel geld kosten.

 

Zoals ik al zei, hebben de Dominguez de la Torre de toppen van Europese populaire muziek benaderd, en de vrienden met wie ik ze later ging opzoeken, namen me op mijn beurt mee naar een van de grootste rhythm'n bluesbands van die tijd. We vormden zelfs een kleine groep.

 

Het was echt een zeer grote groep, deels autodidact, die een deel van zijn inspiratie putte uit Eric Clapton en J.J. Cole. Mustapha, zanger en solist van Tunesische afkomst, zoals Shiri Maïmon vandaag, hield de hut vast. Daarnaast was er een orgel, buitengewone sax- en mondharmonicasolo's, een ritmische en een bassist. Deze groep stond hoog op de grootste groepen van rhythm'n Amerikaanse of Angelsaksische blues, met zeer goede solo's, vooral in koperblazers.

 

Ze gingen op tournee in Amerika en verdienden meer dan twee miljoen per nacht. Dit betekent dat het een zeer grote groep was, een amateurfeest en een aangekomen professional.

 

Muziek kan ook worden overwonnen. Het was echt geweldige moderne muziek.

 

Gisteren ging ik naar de rue de Thorigny, naar het Aubert de Fontenay hotel of hotel Salé, om het Picasso National Museum te bezoeken. Ik heb er geen spijt van gehad. Alle grote kunsthandelaren van die tijd waren er, Daniel-Henri Kahnweiler, Léonce Rosenberg en de Duitse koopman Wilhelm Uhde, die voor Séraphine de Senlis zorgde.

 

Dit hotel komt overeen met een datum gemaakt door de familie Picasso in 1985.

 

Het waren vooral deze kooplieden die hielpen bij het financieren van abstracte kunst en kubisme.

 

Er zijn werken van Fernand Léger, Max Jacob, Jean Metzinger, stillevens van Henri Matisse, surrealistische en metafysische fresco's van Giorgio de Chirico en andere werken van een Armeense schilder. In het Picasso Museum kunt u vooral de kubistische en abstracte werken van Pablo Picasso bekijken.

 

Picasso was een van de weinige linkse kunstenaars, we kunnen het onderzoek in zijn werk voelen, deze wil om het academisme te ontvluchten en nieuwe modernistische en expressieve avonturen te proberen.

 

Mijn vader, die aan de rechterkant was, was een van de grootste schilder- en lakdecorateurs van de vorige eeuw. Maruja, de dochter van haar oom, die de Republikeinse burgemeester van Toro was, was ook een van de twee of drie oprichters van het orkest van het Spaanse radio-televisie ( RTVE ).

 

Ze kende hele grote muzikanten, Tsjechisch, Israëlisch, Spaans, Duits, waaronder Narciso Yepès met wie ze heel hecht was, of Daniel Barenboïm, of Cobos, de Spaanse dirigent bij wie ze begraven ligt, Salamanca of liever Madrid. Aan het einde van haar leven had ze een appartement in Madrid.

 

Ik ging naar haar luisteren op het Spaanse consulaat waar ze viool speelde met een geweldige Tsjechische pianiste. Destijds werd er een tentoonstelling gehouden over de gravures van Goya en de verwoestingen van oorlog.

 

Ze toerde triomfantelijk met het nationale orkest van de RTVE, met Ravel, alle symfonieën van Beethoven (één op elk podium), de Spaanse klassiekers, Turina, de Falla, Albeniz enzovoort. Ze gaf me een record van 33 tr, de 5e van Kurt Mazur.

 

Maruja was een virtuoos en een zeer grote violist, « la prosora », zoals we haar noemden. Het was nogal links en diep socialistisch. Maar het lot spaarde haar niet, omdat Mere haar vader verloor, moest ze hard werken. Ik ging naar haar toe bij de TMP, waar een van de grootste Argentijnse mezzosopranen ter wereld optrad en zong in dit prachtige Argentijnse klassieke repertoire. Het orkest was klaar met Ravel.

 

Mijn familie is een kunstenaarsfamilie. Hebben we familiebanden met de Dominguez de la Torre ? Ik weet het niet, ik weet gewoon dat ik ook afstammelingen heb die Dominguez heten.

De Dominguez de la Torre kwamen ook uit Toro en vervolgens uit Sevran.

 

Tegenwoordig zijn er niet meer veel grote artiesten. Populaire muziek is niet zo eenvoudig als we denken.

 

Vandaag wil ik deze traditie als kunstenaarsfamilie voortzetten. Maar daarvoor zou ik een workshop moeten heropenen om door te gaan met lak en decoratie, een moeilijke en zeldzame baan.

 

Ik heb niet de middelen om het te doen en de banken zijn voorzichtig genoeg om geld te lenen.

 

Aan de andere kant zijn we bijna de wijk van de 21e eeuw gepasseerd. We moeten proberen te anticiperen op de toekomst.

 

Ik werkte ongeveer tien jaar met Andrés Serrita, een van de spirituele zonen van Sabica. Hij was toen een van de grootste zambra-gitaristen ter wereld. Ik herinner me nog dit concert van Manuel Torres in 1982, toen hij Chano Lobato had vervangen. Een enorme tenor die het publiek kilometers ver heeft bedekt.

 

Dat is ook de magie van muziek. We decreteren geen muziek, we leven het en het leeft in ons.

Muziek is een universele taal.

 

 

Christian Diez